Stanje rodne ravnopravnosti u Srbiji obeleženo je određenim elementima očuvanog nasleđa iz perioda socijalizma, produbljenim rodnim nejednakostima koje su posledica tegobne tranzicije i društvene dezintegracije tokom devedesetih godina 20. veka, kao i promenom sistema i struktura tokom intenzivne transformacije nakon 2000. godine.
Poslednje dve decenije reformskih procesa donele su uspostavljanje osnovnog pravnog i političkog okvira za unapređivanje rodne ravnopravnosti. Međutim, stiče se utisak da su ovi reformski procesi formalistički i da ne dovode do značajnih suštinskih promena. Procesi slabljenja institucionalnih mehanizama i marginalizacije pitanja rodne ravnopravnosti teku paralelno sa slabljenjem demokratskih institucija i jačanjem autoritarnih tendencija u vlasti i društvu.
Rodne nejednakosti u različitim sferama ukorenjene su u patrijarhalnim stavovima i vrednostima stanovnika Srbije, pa tako većina muškaraca i žena smatra da je prihvatljivo da postoje rodno specifične uloge žena i muškaraca, pri čemu su uloge u sferi javnog života primerenije muškarcima, a u sferi privatnog života ženama.
U cilju povećanja učešća žena u političkom odlučivanju, zakonom su propisane kvote za manje zastupljen pol na listama za parlamentarne i lokalne izbore. Zahvaljujući tim odredbama, žene čine više od trećine ukupnog broja poslanika u Narodnoj skupštini i isto toliko odbornica u opštinskim i gradskim skupštinama. Međutim, zastupljenost žena u izvršnoj vlasti i dalje je na niskom nivou, a još su manje zastupljene na najvišim pozicijama lokalne vlasti.
Pristup različitim resursima je od izuzetnog značaja za rodnu ravnopravnost. Kada je reč o svojinskim pravima, u Srbiji postoje duboko ukoronjene rodne nejednakosti, posebno u seoskim zajednicama. Osnovni razlog leži u duboko ukorenjenim patrijarhalnim obrascima nasleđivanja. Rodne razlike prisutne su i u pristupu informaciono-komunikacionim tehnologijama (IKT) i saobraćajnim sredstvima, koja su od značaja za informisanje, ekonomsku aktivnost i socijalne kontakte.
Brojne razlike koje postoje i u domenu obrazovanja kasnije se prenose u ekonomske nejednakosti, budući da postoje izražene rodne nejednakosti na tržištu rada. Stope aktivnosti žena su niže, kao i stope zaposlenosti. Postoji jasna distinkcija između žena i muškaraca prema sektoru i zanimanju, žene ređe zauzimaju rukovodeće položaje u privredi, a ima ih manje i među preduzetnicima. Konačno, postoje i razlike u platama, iako one nisu izražene kao u zapadnim ekonomijama. Diskriminacija žena pri zapošljavanju i na radnom mestu su raširene.
Rodne nejednakosti se nastavljaju i van radnog mesta, jer je u našoj kulturi neplaćeni rad u domaćinstvu prevashodno obaveza žena. Takođe, u Srbiji je rašireno i rodno zasnovano nasilje, koje je posledica strukturnih nejednakosti u društvu i raširenih patrijarhalnih stavova.
U posebno ranjivom položaju su žene iz marginalizovanih grupa, odnosno žene koje su izložene višestrukoj marginalizaciji – prema rodnoj pripadnosti, ali i nekom drugom osnovu. Položaj Romkinja je posebno nepovoljan u svim ključnim dimenzijama socio-ekonomskog položaja i ljudskih prava, a veliki problem jesu rani brakovi koji, prema Istanbulskoj konvenciji, predstavljaju oblik rodno zasnovanog nasilja. Starije žene se suočavaju s problemima povezanim s penzijama, adekvatnom zdravstvenom zaštitom i dugotrajnom negom. Žene sa invaliditetom se suočavaju s višestrukim preprekama u socijalnom uključivanju: one su gotovo potpuno isključene s tržišta rada, suočavaju se s fizičkim i drugim barijerama u pristupu društvenim institucijama, a često nemaju adekvatnu zdravstvenu i socijalnu zaštitu.